Blijven wachten op relatiegeluk?

Wachten op geluk in je relatie?
Je Godot komt niet!

Het is dinsdagavond. Jullie zitten samen op de bank, elk aan een eigen kant. Netflix speelt op de achtergrond, maar geen van beiden kijkt echt. Jij scrollt door je telefoon, zij bladert in een tijdschrift. Af en toe wissel je een opmerking uit over het weer van morgen of wat er nog in de koelkast ligt. Je voelt die bekende knoop in je maag. Dit is niet wat je had voorgesteld toen je ‘ja’ zei. Er was een tijd dat jullie praatten tot diep in de nacht, lachten om niets, elkaar aanraakten zonder reden. Je zucht zachtjes. “Misschien komt het terug,” denk je. “Misschien wordt het ooit weer zoals vroeger.” En je wacht. Nog een avond. Nog een week. Nog een jaar… op relatiegeluk dat niet vanzelf terugkomt.

Waiting for Godot: het stille theater van je relatie

Ken je het toneelstuk “Waiting for Godot” van Samuel Beckett? In dit existentiële meesterwerk wachten twee mannen, Vladimir en Estragon, eindeloos op een mysterieuze figuur genaamd Godot. Ze praten, ze ruziën, ze vervelen zich, ze overwegen zelfs te vertrekken of zelfmoord te plegen – maar uiteindelijk blijven ze wachten. Dag na dag. Op iemand die nooit komt.

“Niets gebeurt, niemand komt, niemand gaat, het is verschrikkelijk!” – Estragon in Waiting for Godot

Dit is geen gewoon theaterstuk. Het is een perfecte metafoor voor zoveel relaties die ik in mijn praktijk zie. Stellen die vastzitten in het wachten. Op een verandering. Op een wonder. Op het relatiegeluk dat er ooit was en vanzelf moet terugkeren. Ze zitten tegenover me, met vermoeide ogen en afwezige blikken:

“We houden nog van elkaar… maar het is niet meer zoals vroeger.”

“Als zij nou gewoon weer eens zou lachen om mijn grappen, dan zou alles weer goed komen.”

“Hij moet gewoon wat meer aandacht geven, dan bloei ik vanzelf weer op.”

Ze wachten allemaal op hun eigen Godot. Een figuur die staat voor verlossing, hoop, of een beter leven. Maar net als in het stuk van Beckett is er één harde waarheid: Godot komt niet. Nooit.

En jij? Hoelang wacht jij al in je relatie? Op wat precies?

De dagelijkse voorstelling van het wachten

Laten we eerlijk zijn: in veel relaties speelt zich dagelijks deze voorstelling af. Niet op een podium, maar:

• Aan de keukentafel waar jullie zwijgend je telefoon checken
• In bed, met jullie ruggen naar elkaar toe gedraaid
• In WhatsApp-gesprekken vol onbeantwoorde berichten en koele ‘oké’s’

Jullie wachten in stilte op:

• Dat de spontaniteit terugkeert
• Dat het relatiegeluk weer zal opbloeien zoals in het begin
• Dat de ander het initiatief neemt voor… alles

En in de tussentijd? Doden jullie de tijd. Met Netflix. Met de kinderen. Met werk. Met oppervlakkige gesprekjes over het weer en de boodschappen.

Herken je je hierin?

Het pijnlijke inzicht dat dit wachten ons voorhoudt

De confronterende waarheid in deze situatie is:

Je doet alsof je onderweg bent naar een betere relatie, maar blijft altijd op dezelfde plek. Je zegt dat er iets moet veranderen, maar blijft zitten. Je praat over hoop, maar neemt geen initiatief.

Je zit gevangen in je eigen wachtpatroon. Net als de personages in Beckett’s stuk.

De pijnlijke waarheid is: Wachten op geluk in je relatie dat van buitenaf moet komen, is wachten op iets dat nooit arriveert.

Je “Godot” komt niet. Het oude gevoel komt niet vanzelf terug. Je partner verandert niet spontaan in de droompartner die je hoopt dat ze zal worden.

“Veel mensen wachten hun hele leven op hun partner om hen gelukkig te maken, terwijl geluk eigenlijk begint op het moment dat je besluit het zelf te brengen.” – Alma

Het draaideurtje van je relatie

In vastgelopen relaties zitten partners vaak gevangen in een cyclus die zich eindeloos herhaalt. Dezelfde gesprekken, dezelfde grappen, dezelfde hoop — elke dag opnieuw.

“Tijd zonder beweging wordt leeg. Liefde zonder groei wordt routine.” – Erich Fromm

Precies dat gebeurt in relaties waarin de energie verdwenen is: Je denkt: “We zitten vast.” Maar eigenlijk loop je rondjes in een emotioneel draaideurtje.

• Dezelfde ruzies over dezelfde onderwerpen
• Dezelfde klachten over wat de ander niet doet
• Dezelfde teleurstellingen als het weer niet verandert

Die herhaling vreet energie. Het zuigt het laatste restje relatiegeluk uit jullie samen-zijn.

Samen in de wachtkamer van hoop en wanhoop

“Misschien komt het morgen terug.” “Misschien wordt het volgende week beter.” Dat houdt je op de been.

Maar die hoop schuurt tegen wanhoop aan. Je raakt gefrustreerd, verveeld, misschien denk je zelfs aan opgeven. Toch blijf je zitten.

In relaties zie ik dit patroon vaak:

• Eén partner hoopt nog vurig op verandering
• De ander is al innerlijk vertrokken, maar blijft fysiek aanwezig
• Beiden blijven zitten in de wachtkamer van hun relatie

Verzet begint niet met grote woorden, maar met kleine daden. In de wanhoop van de liefde is hoop niet een belofte, maar een keuze die je iedere dag opnieuw maakt. — Remco Campert

Hoop zonder actie wordt langzaam passieve wanhoop. Het is de illusie van optimisme, terwijl je eigenlijk gevangen zit in angst voor verandering.

De vraag is: wil jij nog jaren wachten op relatiegeluk dat misschien nooit op deze manier komt?

De existentiële shift die jullie relatie nodig heeft

De echte doorbraak komt pas als je beseft: Geluk in je relatie is niet iets wat komt, maar iets wat je creëert.

De kernvraag is dus niet “Wanneer wordt het weer beter?” maar:

• Durf je te stoppen met wachten?
• Durf je de verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen geluk?
• Durf je te geven zonder garantie dat je terugkrijgt?

Het absurde theater van Beckett wordt pas doorbroken als je van toeschouwer deelnemer wordt. Als je stopt met hopen dat de ander de eerste stap zet – en zelf begint met geven, openen, leven.

Samen vast, samen los: de paradox van afhankelijkheid

In vastgelopen relaties ontstaat vaak een complexe dynamiek. Partners hebben elkaar nodig, maar irriteren elkaar mateloos. Ze maken ruzie, maar kunnen niet zonder elkaar. Ze zijn verbonden, maar voelen zich ook gevangen.

Dat is pijnlijk herkenbaar voor veel stellen die bij mij komen:

• Je voelt je beperkt door de ander, maar bent tegelijk bang om alleen te zijn
• Je verlangt naar vrijheid, maar ook naar verbinding
• Je wilt dat de ander verandert, maar bent zelf bang voor verandering

Die afhankelijkheid is niet per se verkeerd, maar wordt destructief als je jezelf verliest in het wachten op de ander.

We zijn gemaakt om in verbinding te leven, maar tegelijk maken we onszelf wijs dat we niemand nodig hebben. De paradox is dat echte nabijheid pas mogelijk wordt als we onze behoefte aan de ander durven toegeven. — Dirk De Wachter

Hoe kom je uit de wachtstand?

Wil je uit dat stille toneelstuk stappen waarin niemand beweegt? Hier zijn drie vragen om te verkennen:

1. Wat zou je doen als je wist dat jouw geluk niet van de ander afhankelijk is?

Dit haalt je uit de slachtofferrol. Misschien zou je:

• Eindelijk dat hobby starten waar je al jaren over praat
• Eerlijker zijn over wat je voelt en nodig hebt
• Jezelf toestaan om gelukkig te zijn, ook als de ander niet meedoet

2. Waar hou jij jezelf in?

Hier zit de paradox:

• Je wilt warmte, maar laat vooral je kritische kant zien
• Je verlangt naar nabijheid, maar trekt je emotioneel terug
• Je hoopt op spontaniteit, maar plant en controleert alles

3. Wat ben jij bereid te brengen zonder garantie?

Echte liefde begint waar je iets geeft zónder zeker te weten dat het terugkomt. Dat is kwetsbaar én krachtig tegelijk.

“De meest waardevolle geschenken in een relatie zijn de geschenken die je geeft zonder er iets voor terug te verwachten.”

Plant jouw eigen boom in de kaalheid

In elke relatie, hoe kaal ook, is er ruimte voor groei. Als een boom die nieuwe blaadjes krijgt.

Wat zou er in jullie relatie kunnen groeien als je daar – in die leegte, die stilte – niet alleen wacht, maar plant?

• Een oprechte vraag naar hoe het écht met de ander gaat
• Een aanraking zonder seksuele bijbedoeling
• Een kwetsbare bekentenis over wat je mist
• Een onverwacht gebaar van waardering

Relatiegeluk ontstaat niet door te wachten, maar door te planten.

Begin nu met bewegen

Veel stellen beseffen pas laat dat ze jaren hebben gewacht. Op een seintje. Op verandering. Op geluk.

Maar je “Godot” komt niet. Wat er wél is? Jij. De ander. Dit moment.

En daarmee: de mogelijkheid om vandaag iets nieuws te bouwen. Niet op nostalgie, niet op valse hoop, maar op bewuste keuze.

Zet vandaag nog die eerste stap

Als je één ding vandaag nog zou doen om uit die wachtstand te komen, wat zou dat zijn?

Misschien is het zo simpel als:

• Een briefje schrijven met drie dingen die je waardeert in de ander
• Voorstellen om samen iets nieuws te doen dit weekend
• Een eerlijk gesprek aangaan over wat je mist en nodig hebt
• Tien minuten per dag volledig aanwezig zijn bij de ander, zonder telefoon of andere afleiding

De eerste stap hoeft niet groots te zijn. Het gaat erom dat je in beweging komt, weg van de wachtstand, richting het relatiegeluk dat jullie samen kunnen creëren.

Stop met wachten op Godot. Hij komt niet. Maar jij bent er wel. En dat is precies waar jullie relatiegeluk begint.

Kom uit de passieve wachtstand en bouw actief aan jullie relatiegeluk

Worstel je met het gevoel dat jullie in een wachtpatroon vastzitten? In mijn praktijk help ik stellen om uit die passieve wachtstand te komen en actief te bouwen aan een relatie waarin geluk niet iets is waar je op wacht, maar iets dat je samen creëert. Plan een kennismakingsgesprek in om te ontdekken hoe ik jullie kan helpen bij het vinden van beweging in jullie relatie.